براساس مطالعات انجام شده در مورد حیوانات کوچک‌اندام، ممکن است روزی فرابرسد که جراحان به سادگی در یخچال را باز کنند و درصورت نیاز، به عروق خونی بیومهندسی شده برای بیمار دسترسی پیدا کنند.
به گزارش نیچر، اغلب بیماران مبتلا به بیماری‌های شریان‌های کرونری یا بیماری شریان‌های محیطی، با جراحی‌های بای‌پس قلب درمان می‌شوند. در این نوع جراحی آن رگ خونی که به علت بیماری دچار تنگی و گرفتگی شده است قطع و یک مجرای باز به جای آن تعبیه می‌شود.
این گزارش می‌افزاید: برای جلوگیری از عوارض، جراحان ترجیح می‌دهند که از عروق بدن خود آن بیمار استفاده کنند؛ برای مثال قسمتی از ورید پا برداشته می‌شود، اما اغلب برای بیمارانی که چندین بار زیر چاقوی جراحی رفته‌اند یا فاقد عروق خونی قوی کافی هستند، باید از گزینه‌های دیگر استفاده شود.
گزینه‌های رایج دارای محدویت‌های گوناگون هستند. عروق خونی مصنوعی از جنس پلی تترا فلوور اتیلن تنها برای یک مدت متوسط 10 ماهه، یعنی تا قبل از اینکه جریان خونی‌شان به علت عوارضی نظیر عفونت یا لخته کاهش یابد، عمر می‌کنند. در ضمن، خطر سفت و سخت شدن، تشکیل لخته و آنوریسم (اتساع عروق) استفاده از پیوندهایی که از کالبد انسانی گرفته شده‌اند را محدود کرده است.
یک جایگزین بسیار نوید بخش، پیوندهای عروقی مهندسی بافتی است که با استفاده از سلول‌های خود بیمار ساخته شده است و احتمال رد پیوند را محدود می‌کند. با این وجود، برای رشد این نوع پیوندها برای یک بیمار خاص 9 ماه زمان و بالغ بر 15هزار دلار برای هر رگ هزینه لازم است.
هم اکنون شانون دال (Shannon Dahl) یکی از مؤسسان شرکت بیوتکنولوژی هوماسایت (Humacyte) در دورهام کارولینای شمالی و همکارانش، برای نخستین بار سلول‌های اهدا‌کننده را به قالبی از جنس اسید پلی‌گلیکولیک وارد و روشی را برای رشد وریدهای بیومهندسی شده ابداع کرده‌اند.
پس از رشد این پیوندهای عروقی در بیورآکتور، این تیم با استفاده از شوینده‌های تخصصی مواد سلولی را از روی آنها می‌زدایند و در نتیجه لوله‌های کلاژنی با خاصیت غیرایمنی‌زایی باقی می‌مانند که بعید است توسط سیستم‌های ایمنی بدن بیماران رد شوند. این محققان می‌گویند به جای اینکه هر بار از سلول‌های یک بیمار برای ساخت یک پیوند عروقی استفاده شود، می‌توانند با کاربرد این روش از بانک‌های سلولی برای تولید تا 37 عروق خونی بزرگ یا 74عروق خونی کوچک از هر اهدا‌کننده استفاده کنند و بانک‌های سلولی متشکل از اهداکننده‌های چندگانه می‌توانند حتی قابلیت بیشتر از این را نیز داشته باشند.
نیچر، تیفانی اوکالاگان
